Wspomnienia

Prof. Maciej Mrowiec odszedł od nas niespodziewanie. Gdy informacja ta dotarła do wszystkich pracowników Politechniki, wielu  miało łzy w oczach. Maciej był człowiekiem niezwykle spokojnym, kulturalnym, uczciwym, pracowitym i przyjaźnie nastawionym do każdego. Chyba nikt z nas nigdy nie słyszał, aby kiedykolwiek z kimkolwiek miał najmniejszy zatarg. Codziennie rozmawiał i spotykał się z wieloma ludźmi, rozwiązywał bieżące problemy i kierował długotrwałymi przedsięwzięciami. Robił to z wrodzonym talentem. Prof. Mrowiec już drugą kadencję pełnił funkcję Prorektora ds. Rozwoju Politechniki Częstochowskiej, utrzymywał kontakty z władzami miejskimi Częstochowy i samorządowymi okolicznych gmin, a także przedsiębiorcami. Jako wspaniały naukowiec był znany w całej Polsce. W ubiegłym roku otrzymał tytuł profesora. Mieliśmy olbrzymie plany na przyszłość, niestety Maciej nie będzie nam już pomagał w ich realizacji. To olbrzymia strata dla naszej Uczelni.

Prof. dr hab. inż. Norbert Sczygiol

JM Rektor Politechniki Częstochowskiej

Profesor Maciej Mrowiec był wyjątkowym człowiekiem, pełnym energii, chęci do pracy, nauki, zdobywania, odkrywania. Takiego go wszyscy zapamiętamy. Przez całe swoje życie zawodowe był związany z naszym Wydziałem Infrastruktury i Środowiska, którego wcześniej był studentem. Wyróżniał się inteligencją, bystrością, ale też zapałem i kreatywnością. Przekuł wszystkie swoje cechy w sukces. Byliśmy bardzo z niego dumni na Wydziale. Nigdy nie przestał być sobą. Zawsze skromny, oddany, prawdziwy. Zaszczytem było z nim pracować. Był człowiekiem wielkiej klasy.  Zawsze dążył do kompromisu i do zgody. Za to Go wszyscy ceniliśmy. Był wybitnym naukowcem i wykładowcą, którego podziwiali, szanowali i lubili studenci oraz doktoranci. Z młodymi ludźmi spotykał się chętnie, także na parkiecie boiska do siatkówki na wydziałowych dniach sportu. To właśnie sport był bardzo ważną częścią Jego życia.

Prof. dr hab. inż. Izabela Majchrzak-Kucęba

Dziekan Wydziału Infrastruktury i Środowiska

Człowiek, tyle jest wart, ile sprawy, którymi się zajmuje – zwykł mawiać Marek Aureliusz. Mam uzasadnione podejrzenie, że tym mottem kierował się też Maciek. Społeczność Politechniki Częstochowskiej doskonale znała jego karierę naukową i talenty organizacyjne. Równie godna podziwu, choć z całą pewnością mniej znana jest jego działalność na rzecz środowiska pozaakademickiego. Maciej jeszcze jako dziekan objął przewodnictwo w Radzie ds. Zrównoważonego Rozwoju przy Prezydencie Miasta. Za cel postawił sobie pogodzenie rozwoju gospodarczego miasta w zgodzie z ochroną środowiska. Zwracał uwagę na to, żeby postęp technologiczny nie naruszał tzw. Work Life Balance. Kierując tym zespołem, starał się godzić interesy uczelni, przedsiębiorców i miasta. Przez swoją miłość do sportu trafił również do Rady Sportu i tam starał się wspierać zwłaszcza sport amatorski oraz sport dzieci i młodzieży. Maciek był również przedstawicielem częstochowskiego środowiska akademickiego w Stowarzyszeniu Pro-Silesia Biznes-Nauka-Samorząd, powołanego przez władze województwa i Metropolię oraz największe miasta województwa. Dużo czasu poświęcał popularyzowaniu nauki, starał się, by nie była ona tylko domeną naukowców i nie zamykała się w uczelnianych murach. Potrafił spojrzeć na wiele spraw z zupełnie innej perspektywy. Z jednej strony był nonkonformistą i niechętnie poddawał się trendom, z drugiej strony chętnie wskazywał na rozwiązania, które z powodzeniem są wykorzystywane w innych częściach świata. Miał przy tym olbrzymią łatwość w przekazywaniu uwag w sposób niedotykający rozmówcy.

Piotr Grzybowski

zastępca Prezydenta Miasta Częstochowy

Pana Profesora Macieja Mrowca poznałem w 2008 r.  na ówczesnym Wydziale Inżynierii i Ochrony Środowiska Politechniki Częstochowskiej. Byłem wtedy studentem trzeciego roku. Pan Profesor prowadził wykład z przedmiotu "Mechanika płynów". Był lubianym i szanowanym przez studentów wykładowcą. Cieszył się wśród nich uznaniem.  Wykłady, ćwiczenia czy projekty prowadził w ciekawy sposób. Właśnie takie podejście do przekazywania wiedzy sprawiły, że najpierw został promotorem mojej pracy magisterskiej, a następnie doktoratu. W trakcie studiów doktoranckich dał się poznać jako człowiek obdarzony niezwykłą charyzmą. Potrafił zjednywać sobie ludzi, wyróżniał się na tle innych. Podchodził do życia z entuzjazmem i optymizmem. Pamiętam Go zawsze uśmiechniętego, potrafiącego odnaleźć się w każdej sytuacji i umiejącego sprostać każdemu zadaniu, jakie miał do zrealizowania. Chętnie rozmawiał z ludźmi, potrafił wysłuchać i udzielić cennych rad.

dr inż. Kamil Pluta